İNSANLIK DERSİ

Yusuf’un şirketi şehrin hatırı sayılır bir semtindeydi. Ülkenin en ünlü şirketlerinin bu semtte ofisleri vardı. Bu şirketlerin geneli yaş ve tecrübe açısından yıllanmış patronlara sahipti. Yusuf ise bu ortalamaya göre çok daha gençti. O, daha üniversitedeyken geliştirdiği iş fikrine yatırım almıştı.  İnsan kaynaklarının verimli kullanılması ve çalışanların yeteneklerine uygun görevlendirilebilmesi için yazılım hazırlamıştı. Daha okul bitmeden kendi kurduğu şirkete ortak yatırımcılar almıştı. Bu yüzden para ve servet sahibi insanların yatırım yapacak alan bulmakta zorlanmaları ilginç geliyordu Yusuf’a.  

Yusuf’un iş dünyasındaki öyküsü işte böyle başladı…

Binanın cam giydirilmiş cephesinden dışarıyı izlerken,  ışık hızında düşünceler geçiyordu zihninden. Henüz otuz üç yaşında bir genç olarak on beş yıllık çalışma hayatı onu tam zamanında olgunlaştırmıştı. Son zamanlarda yıllardır birlikte çalıştığı insanları aslında hiç tanımadığını fark ediyordu. Dünyada olan bitene, insanların gerçek problemlerine karşı son derece duyarsız bir çevrede yaşıyordu. Etrafındaki onca insan sanal bir dünyanın ferdi gibiydi. Yüz on beş gündür aralıksız bombalanan masum insanları reels videosu izler gibi izliyorlardı. Normalde insanların tercihleriyle çok ilgilenmez işine bakardı ama bu kez durum farklıydı.

Geçen hafta ortakları, Yusuf’un işgal altındaki masum insanlarla ilgili sosyal medya paylaşımlarını kaldırmasını istemişlerdi. Hatta ortaklarından biri şakayla karışık tehdit etmişti Yusuf’u. Bu şekilde açıkça tarafını belli etmeyi sürdürürse yönetim kurulunu toplayıp onu şirketten göndermekle tehdit ediyorlardı.

Yusuf için burası bir yol ayrımıydı. Çünkü aynı hafta sosyal medyadan ekranına düşen bir video karar almasını kolaylaştırmıştı.

Ne yapsa silemiyordu görüntüyü hafızasından. Gözünü kapadığı an görüntü full hd önündeydi kaç gecedir. Bu yüzden eve bile gitmemiş geceyi çalışarak geçirmeyi planlamıştı ama öyle olmadı, çalışamadı Yusuf. Sonunda her anı hafızasına kazınmış o görüntüyü açıp bu kez sonuna kadar izledi.

Bu görüntüde ne vardı Yusuf’u bu kadar sarsan?

Görüntülerde bir kadın elinde ekranı kırık bir telefonla hastaneye giriyordu. Yüzünde endişe ve ümit aynı anda görünüyordu. Karşısına çıkan her sağlıkçıya telefonundan bir fotoğraf gösteriyordu. “Yusuf’u gördünüz mü?” diye soruyordu. “O, kıvırcık saçlı, beyaz tenli çok güzel bir çocuk”. 

Kendi ismini böyle bir olayda duymak kalbini harekete geçirmişti.

Sonra bir doktor giriyordu kadraja, kadını sakinleştirmeye çalışırken Yusuf’un babası olduğu anlaşılıyordu. Üzerindeki ameliyathane kıyafeti ailesine olanlardan haberdar olmadığının işareti gibiydi. Belli ki ne olmuşsa o hastanede insanlara yardım ederken olup bitmişti.

Kendisiyle adaş bir çocuğun bombalarla ölümüne şahitlik etmek ağır gelmişti Yusuf’a.

Görüntüler morg olarak kullanılan binaya kadar uzuyordu. Bir kenarında demir korkuluklar olan rampada Yusuf’un babası demir korkuluklara yaslanıp durdu bir an. İnsanın dizlerinin bağı böyle çözülüyordu demek. Dizleri tutmaz olunca insan adım atamıyordu demek…

Oğlunu kefeni olacak beyaz çarşafın içinde ilk babası teşhis etti. Sonrası vakur bir duruş. Bir babanın ailesine kol kanat germesi. Ayrı ayrı eşini, küçük oğlunu teselli edişi. İçi yanarken sağlam bir duruş sergileyebilmesi. Hüznünü ve kederini yalnız Allah’a arz etmesi. Sonrası insanlık dersi.

Videoyu izlerken yeniden dağıldı Yusuf. Sigara içenlerin kullandığı terasta buldu kendini. Gün henüz doğmamıştı. Bu saatte kimsecikler yoktu. Alacakaranlıkta henüz doğmamış güneşe döndü yüzünü, sabahın serinliği iyi gelmişti… Bu gün daha önce ofiste sabahladığı günlerden farklı bir gündü. Bu gün çalışma hayatının dönüm noktalarından biri olacaktı, kararını vermişti Yusuf.

O çocukların ölümüne…

Kadınların, beli bükülmüş ihtiyarların, yaralıların sürgün edilmesine…

Hastanelerin bombalanmasına…

İki milyon insanın susuz, yiyeceksiz hatta havasız bırakılmasına..

Bir halkın topluca katledilmesine sessiz kalamazdı.

Yusuf kararını verirken kaybedeceği şeyleri gözden geçirdi. Hiç biri Filistin’de bir çocuğun hayatı etmezdi…

Her insan bu hayatta mutlu ve başarılı olmak ister. 

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" ; insanın amacını amaç edinen bir gerçeklik ilmidir. 

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları; insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, en büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu