BU GİDİŞ NEREYE?

Gecenin ilerleyen saatleriydi. İş yerinden ancak dönebiliyordu Zehra. Geç saat olmasına rağmen yoğun bir trafik vardı, herkes yollardaydı. "Hadi benim işim uzadı, bu kadar insanın ne işi var ki bu saatte" diye geçirdi içinden.  Bir an önce eve varmak istiyordu. O sırada kar atıştırmaya başlayınca bir an sevindi. Eve varması biraz daha gecikebilirdi ama aldırmadı. 

Kar demek huzur demekti Zehra için. Kar manzarasını da karda yürümeyi de oldum olası çok severdi. Yağan karın hızlandığını görünce içini bir ümit kapladı.  “Sabaha kadar lapa lapa kar yağsa... Yollar komple kapansa ve her yerde tatil ilan edilse ne güzel olur ” diye aklından geçirdi. Ertesi günkü mesaiden ancak bu şekilde kurtulabilirdi.

Sabahleyin işe gitmek ona çok zor geliyordu. Mesai günlerinde yataktan bir türlü kalkmak istemiyordu. Evden çıkarken ayakları geri geri gidiyor ve iş yerinde akşamı iple çekiyordu. Gözü duvardaki saatte, mesai bitimini bekledikçe zaman uzuyordu sanki. Yaptığı iş ve burada geçirdiği zaman artık iyice anlamsız geliyordu.

Düşünmeden Karar Verince

Aslında iyi bir kazancı, çoğu insanın sahip olmak istediği bir mesleği vardı Zehra’nın. Üstelik ne çok istemişti bu işi yapmayı. O kimliğe sahip olmayı o kadar çok istemişti ki, hiç düşünmeden kararını vermişti.  O isteğe kilitlendiği günlerde, “Düşünmekten sabaha kadar uyuyamadım” dese de aslında düşünmek değildi bu.

Bir şeyi çok istediğinde insanın o an gözü hiç bir şeyi görmüyordu. Düşündüğünü,  irdelediğini zannetse de yoğun bir isteği varsa düşünemiyordu. Zehra’nın da aynen öyle olmuştu.

Aslında onu bu konuda uyaranlar da olmuştu. Kuzeni; “Bu iş pek sana göre olmayabilir Zehracım, tekrar bir düşün istersen. Ben seni iyi tanıyorum.” dese de onu dinlemeyip kulağını tıkamıştı Zehra. 

İsteğine kavuşmak onu mutlu edecek miydi?

Hevesle kazandığı bölümü bir gün istediği pozisyonda çalışmak hayaliyle okumuştu. Sonunda isteklerine kavuşup büyük bir kurumsal firmada işe başlamıştı. Beklediği şey gerçekleşmişti aslında ama hiç de beklediği gibi olmamıştı. Teoride öğretilenler ile yaptığı iş birbirinden çok farklıydı. Her gün masa başı bir işte, belli mesai aralığında çalışmak da ona göre değildi. Sahaya çıkmalı insanlarla iç içe olmalıydı.  Hepsinden öte hayatında varmak istediği yerle yaptığı işi düşününce bir uyumsuzluk görüyordu. Uzun vadeyi düşününce andaki uğraşları ona anlamsız geliyordu.

Aklında pek çok soru işareti vardı;

• Bu hayattaki amacım ne? 
• Amacıma ulaştıracak nasıl hedeflerim olmalı?
• Şu an yapıp ettiklerimle bu amaca ulaşabilir miyim?
• Bu şekilde devam edersem üç yıl sonra hangi noktada olurum?

Zihin soru-cevap ile çalışıyordu. Son yıllarını tekrar gözden geçirdi.  “Bu durum hep böyle gitmemeli.” diye düşündü. Gerçekleştirmek istedikleri ile şu an yapıp ettikleri çok tutarsızdı. Bir karar vermeli ve o yönde hareket etmeliydi. Kararsızlığı, onu iyice yormaya başlamıştı. 

Peki, buna hazır mıydı ?

Çoğu insanın sahip olmak istediği  o koltuğu bırakabilmek kolay olacak mıydı? Bu kararı verirken ne gibi engelleri çıkacaktı? Anda zor olanı mı seçecekti yoksa bir ömür acı çekmeye razı mı olacaktı? Aklında deli sorular vardı ama bildiği bir şey vardı. Artık mutlu olmak istiyordu ve düşünmeden karar vermeyecekti...

Her insan bu hayatta mutlu ve başarılı olmak ister. 

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" ; insanın amacını amaç edinen bir gerçeklik ilmidir. 

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları; insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, en büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu