ERTELENMİŞ HAYAT

 

Güneşin ilk ışıklarıyla uyanmıştı Esma. Yataktan kalkmak yerine eline telefonu alıp İnstagram'a girdi. Attığı storyleri kimler izlemişti acaba? Gece uyumadan önce kontrol etmişti ama o sırada görmesini istediği kişiler henüz görmemişlerdi. En çok görmesini istediği kişi ise Okan’dı ve çok şükür görmüş hatta storysini beğenmişti bile. İçi kıpır kıpır oldu Esma’nın, yüzünde güller açtı...  Güne ne kadar da güzel başladım diye geçirdi içinden.

Yatakta biraz daha oyalandıktan sonra kalktı. Midesinden gurul gurul sesler geliyordu artık. Odasını toplamayı sonraya bırakıp mutfağa koştu. Açlığını bastırmak için hızlıca bir tost yapıverdi bir de çay aldı yanına. Bir yandan instagram'a bakıyor bir yandan kahvaltısını yapıyordu. Zamanın nasıl geçtiğini anlamamıştı bile. Farkına varmadan iki saat geçmişti çoktan.

Oysa yapılacak bir sürü iş vardı. Nazlanarak yerinden kalktı ama hiçbir şey yapası yoktu. Neyse bir de kahve içeyim masayı da sonra toplarım nasılsa… Ne olacak sanki dedi. Kahvesini içerken takip ettiği diziden bir kesit düştü telefon ekranına. Off ne zamandır yeni bölümü bekliyordu zaten. Azıcık bakayım işlerimi sonra hallederim diye düşündü. Yapacağı her işi erteliyordu. Birden aklına iade kargosu geldi. Ayy kargodan gelen de olmadı, hâlbuki süre dolmak üzere ne yapacağım şimdi diye söylendi. Aldığı ayakkabı ayağına olmamıştı, değiştirmesi gerekiyordu. Ama kargoya ne zaman gidebilirdi ki? Hiç zamanı yoktu. Üstelik geçen sefer evde unutmuştu kargoyu. Neyse bu da yarına kaldı,  yarın götürür hallederim artık diye düşündü.

Aslında bu yıl ikinci kez üniversite sınavına girecekti Esma. Bu kez ciddi ciddi hazırlanması gerekiyordu. Ama canı hiç ders çalışmak istemiyordu. Ne zaman masanın başına otursa ya biri arar, ya kapı çalar, ya uykusu gelirdi. Sanki bir engel vardı önünde bir türlü geçemediği. İşte yine canı sıkılmıştı, böyle durumlarda o can sıkıntısından kaçmanın yollarını arardı Esma.

Aslında başarılı, saygın bir insan olmak, insanlara faydalı bir meslek sahibi olmak istiyordu. İşe yaramak istiyordu, hayalleri vardı… Peki, hayaller kurup hiç harekete geçmeden bekleyecek miydi böyle? Yoksa minik adımlarla da olsa yola çıkacak mıydı? Hangisini seçecekti Esma? Ertelemeye devam mı edecekti? Yoksa bir ucundan başlayacak mıydı istediği hayat için çabalamaya? “Ben kendi ayaklarım üzerinde duran bir insan olmak istiyorum” dedi içinden. Kimseye yük olmak istemiyordu, aksine sevdiklerinin yükünü hafifletebilse ne güzel olurdu…

Oysa hiç bir çalışma isteği yoktu içinde. Durumu değiştirmek için bir çabası olduğu söylenemezdi. Nasıl olsa hallederim diye düşünüyordu. Ertelemeyi artık adet edinmişti ve bu gerçekle yüzleşmek ona zor geliyordu. Aman neyse kalkıp bir kahve daha alayım, hem dolapta pasta vardı onu da yerim diyerek kalktı yerinden.

Fakat Esma durduğunda hayat durmuyor, ilerliyordu. Ertelemek hiçbir problemi çözmediği gibi aksine büyütüyor ve çözümünü zorlaştırıyordu.  Esma farkında değildi ama ertelediği kendi hayatıydı aslında.

Peki, daha ne yaşaması gerekiyordu durumu değiştirmek için?

İnsan hayatı neden ertelerdi ki?

&

Her insan bu hayatta mutlu ve başarılı olmak ister. 

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" ; insanın amacını amaç edinen bir gerçeklik ilmidir. 

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları; insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, en büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu