GERÇEK KAYIP...

Sonbaharın ilk günleri… Aradan yedi ay geçmişti, daha dün gibiydi oysa ki yaşanılanlar... Sabaha karşı çok üşümüştü Aylin. Uzun aradan sonra ilk kez üşüdüğü için gülümsedi. Çok uzun ve sıcak bir yaz geçirmişti deprem bölgesinde . Gülümsemesi kısa sürdü, yedi ay önce hissettiği o dondurucu soğuk gece geldi aklına... Şimdi sadece üşüyordu ve yalnızdı. O gece en son takılacağı şeydi üşümek oysa ki …

Kız kardeşi Ceylin yoktu artık. O sarsıntı birçok bağını söküp almıştı Aylin’in. Nasıl teselli bulacaktı? Toparlayamıyordu kendini. Eşi de artık yoktu. Arkadaşları, anneannesi yoklardı. Sanki hepsi anlaşıp bir anda yalnız bırakmışlardı Aylin’i... Evi, işyeri, eşyaları, fotoğrafları, hatıraları,  çocukluğundaki okulu onlar da yoktu .

Kendi kendime güçlü olacağım, Kenan da böyle isterdi dedi. Gözünden yine yaşlar süzülmeye başladı. Kenan ile yeni evlenmişti, bir yılını dolduramamıştı evliliği.... Oysa ne hayalleri vardı ikisinin de birlikte. Uzun uzun yaşayacakları yıllar varmışçasına emeklilik hayalleri bile kurmuşlardı evliliklerinin ilk aylarında. Kenan sahil kasabasına yerleşmek istiyordu, Aylin şehirde bağ kurduğu insanlarla apartman hayatına devam etmek istiyordu. Hepsi geride kalmıştı bu hayallerin...

Uzun zamandır yatağından çıkmak istemiyordu Aylin. Adeta yatak ile bir bağ kurmuştu deprem sonrası. Kendince haklı sebepleri vardı. Dört ay hastane odasında pencere ve yatak üçgeninde kalmıştı, yapayalnız hissediyordu kendini. Hastane süreci bittiğinde şehrine dönmek istemişti, geldiğinde  gördükleriyle bir kez daha yıkıldı. Bahçesinde  koşup oynadığı o ev artık yoktu. Çocukluğunda bisiklet sürerek keşfettiği sokaklar, okula gittiği mahalle, yaramazlık yapıp annesinden korkup sığındığı anneannesinin evi de artık yoktu.

Yepyeni bir sayfa... 

Ne kadar da boş bir sayfa... Oysa ki yeni bir hayat istememişti, gayet memnundu hayatından, çevresinden, imkanlarından, arkadaşlarından...Şimdi yeni evinde yapayalnız, kendi yalnızlığında ayakta durma isteği olmayan bir Aylin vardı aynada. “Neden onlarla gitmedim, keşke ben de ölseydim.‘’ Bu cümleyi hastanede o kadar çok söylemişti ki... 

Hastane süreci sonrasında artık yürüyebiliyordu. Eskisi gibi koşamasa da adım atabiliyordu. Bacağı kesilmemişti, buna çok şükrediyordu... Ama ne yapacaktı bundan sonra? 

Telefonu artık hep bir köşede duruyordu. İçinde bakabileceği bir fotoğraf albümü, videoları, tekrar okuyup gülümseyeceği bir mesaj geçmişi kalmamıştı. Birkaç arkadaş ve ailesinden gelen arama... Aylin’i yalnız bırakmama çabaları... Bunları görüyordu ama kimseye yük olmak istemiyordu. “Ben kendi ayaklarımın üzerinde durabilmeliyim” diye düşünüyordu.

“İhtiyacı olana ihtiyacı olanı veren varsa, ki var...” dedi ve mesaj sesi ile telefona yöneldi. Yıllar önce Avustralya’ ya giden ve yalnızca beş yılda bir görebildiği can dostu Emine’den geliyordu mesaj. Üzerine bir hırka aldı ve balkona çıktı Aylin, mesajı sesli mırıldanmaya başladı...

Yalnızlık tek başına olmak değildir oysa!
Ve yalnızlık değildir, bir kişi tarafından terk edilmek...
Ve yalnızlık değildir, sevdiklerinin cenazesinde bulunmak...
İnsan, terk edildiğinde değil, yakını öldüğünde değil, tek başına kaldığında değil...
İnsan, ancak sana senden daha yakın olanı unuttuğunda yalnız olur.
Sana ait her şeyi vereni,
Ve sana ait olan her şeyi geri alacak olanı
Unuttuğunda yalnız olur ancak.
Çevrendeki her şeyden ve herkesten önce olanı,
Ve çevrendeki her şey ve herkesten sonra olacak olanı,
Unuttuğunda yalnız olur ancak insan, asla unutmaması gerekeni...
O'dur sadece yalnızlığı yok eden.
Ve O'dur sadece seni, seninle mutlu edebilen...
Herkes seni terk edebilir
Bu değildir mühim olan...
Tek başına olmak değildir.
Tek başına ol, ama asla yalnız kalma...
Mühim olan budur...”

Yahya HAMURCU

Aylin yine ağlamaya başladı, gözünün önüne eşini son kez gördüğü kapının açılmadığı o çaresizlik anı geldi. Son bakış ve sonrası karanlık dört gün. Yanında eşinin cansız bedeniyle geçen dört gün... Sadece kendi nefes alabiliyordu, bunu hissedebiliyordu ama kabullenemiyordu. “Olamaz böyle bir şey mümkün değil, olmamalı” diyordu. Yapayalnız kaldığını düşünüp isyan etmişti sürekli. Emine’den gelen bu mesaj ile kendine gelmişti.

İnsan asla unutmaması gerektiğini unuttuğunda yalnız olurdu ancak. Ayağa kalktı, gözyaşlarını sildi, utandı acizliğinden ve söz verdi kendini unutmayana. Sen yaşamamı istediysen benim için süre bitmedi demek ki... 

İnsan RABB’ini kaybettiyse, neyi kazanabilir ki…

“Haydi bakalım yeniden başlama zamanı” dedi kendi kendine. Açtı kollarını yeni dünyasına. Yeni Aylin için yeniden başlamaya… 

Her insan bu hayatta mutlu ve başarılı olmak ister. 

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" ; insanın amacını amaç edinen bir gerçeklik ilmidir. 

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları; insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, en büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu