BÜYÜMÜŞ DE BÜYÜMÜŞ

 

Nurdan’ın gözü duvardaki saate iliştiğinde saat 22:30’u gösteriyordu. Kucağında uyuyan oğlu Salih’i izlerken dalıp gitmiş zamanın nasıl geçtiğini anlayamamıştı. Salih’i yatağına yatırıp büyük bir şefkatle üzerini örttü ve bir öpücük kondurdu yumuşacık yanağına… “Kerata, ne kadar da masum uyurken. Oysa bütün gün beni delirten çocuk da bu” diye geçirdi içinden. Odanın kapısını sessizce kapattı ve bir fincan çay alıp koltuğuna oturdu. Derin bi “ohhh” çekti. Salih uyumuş, Nurdan’ın kendiyle baş başa kaldığı o kısa zaman dilimi başlamıştı…

Eline telefonu aldı ve önce cevaplanmayan mesajlarını cevapladı. Ardından sosyal medyada neler olduğuna baktı. Kendisini kısa videolar izlerken buldu bir anda. Artık olan biteni haberlerden izlemek mümkün olmuyordu. Bir süre önce başlayan savaş görünümlü soykırıma dair gerçekleri, haber kanalları değil o dehşeti yaşan insanlar paylaşıyordu.

Nurdan sosyal medyada o videoları izleyip daha fazla insana ulaşması için paylaşıyordu.

Bir video dikkatini çekti.  Ellerine aldıkları tencere tavaya vurarak, kendi hazırladıkları küçük pankartlarla düşmana karşı korkusuzca yürüyen çocuklar vardı videoda. Bir başka video da bombalama sonrası yetim kalan çocukların birbirlerini sarılarak teselli edişleri görülüyordu. Sonraki görüntüler kardeşini teselli eden bir ablaya aitti. Bir, iki, üç derken bir sürü videoda hiç alışık olmadığı tarzda çocuklar çıktı karşısına. Tanıdığı birçok yetişkinden daha duyarlı, daha samimi daha “olgun” çocuklardı bunlar. Nurdan çocukların zorluklarla mücadelesinin yer aldığı bu videoları gözleri dolu dolu ama tebessüm ederek izledi.

Bu çocukların çektiği bunca zorluk, buruk bile olsa bir tebessüme yol açıyordu. Peki, ama neden?

Nurdan’ı gülümseten şey neydi?

İnsan o çocukları izlerken hayranlıkla karışık bir onur duygusuna kapılıyordu.

Oğlunu o sahnelerde hayal etti. Yaşından büyük olgunlukta ama çocuk neşesine sahip...

Hem güler yüzlü hem cesur...

Düşündü Nurdan... Oğlu büyüdüğünde bu çocuklar gibi olsun isterdi doğrusu.

O çocukların elinde, kimsenin alamayacağı servet değerinde şeyleri vardı. Cesaret, masumiyet, samimiyet...

Cesaretleriyle düşmana korku salarken, tebessümleriyle de insanlığa dair umutları yeşertiyorlardı.

Gözlerinin içi gülen bu çocuklar, tüketmekten bakışları donuklaşan insanlara ”Başka bir seçenek daha var” der gibiydiler.

Düşündü Nurdan…

Neydi çocuk?

Neslin devamı mı?

Servet mi?

Sevinç mi, Mutluluk mu?

Birden farkına vardı...“UMUT” dedi fısıltıyla.

Ülkelerin umutları yeni nesiller değil midir? Yani çocuklar... 

Baharda yeşeren dalların insana verdiği mesajla,  aynı mesajı verir çocuklar... Her kıştan sonrası bahar... Her zorluğun sonu kolaylık...

Bu yüzden bir toplumun çocuklarına el uzatmak, umutlarına el uzatmak değil midir?

Firavunun yeni doğan her çocuğu öldürdüğü o öykü geldi aklına. Demek tüm zamanlarda kötüler iyilerin umudunu yıkmak için kullanmışlardı çocukları.

Peki, düşmanın bu davranışına karşı o çocukların duruşu… Hani derler ya büyümüş de küçülmüş diye…

Sanki bunlar büyümüş de büyümüş...

Birçok yetişkinin göstermekte zorlanacağı davranışları sergiliyorlar. Birçok yetişkinden daha samimi ve daha netler...

Nurdan kendi kendine ninni mırıldanan oğlunun başucunda dua ederken buldu kendini..

Önce Gazze’nin cesur çocuklarına, sonra tüm masumlara, en son kendi yavrusuna...

&

Her insan bu hayatta mutlu ve başarılı olmak ister. 

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" ; insanın amacını amaç edinen bir gerçeklik ilmidir. 

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları; insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, en büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu