AYÇA'NIN HİKAYESİ

 

Ayça birçok çocuğun sahip olamadığı şeylere sahip olmasına rağmen mutlu bir çocuk değildi. Her şeye ağlayan, her şeye üzülen, hep daha fazlasını isteyen bir çocuktu… Parka gider kendisine arkadaş edinemezdi. Yaşıtlarıyla bir süre anlaşır, bir süre sonra anlaşamaz tartışırdı. Ya da güzel bir arkadaşlığı olunca eve gelmesi gerektiğinde ayrılmak istemez yine ağlar, mutsuz olurdu. Taaa ki  on yaşında aniden bir beyin kanaması geçirene kadar.

 

Ayça on yaşına kadar sağlıklı bir bireyken geçirdiği beyin kanamasından sonra önce hayatta kalma mücadelesi verdi. Beyin kanamasından kaynaklı artık vücudunun sol yanı tutmuyordu. Ne kolunu ne bacağını hissetmiyordu. Sanki onlar artık onun değillerdi.

 

Hastanede annesine sordu; ‘’Anne kolum nerede…!’’ Onun için yoğun bir mücadele dönemi başlamıştı. Bu hastalık onu erken olgunlaştırmıştı. Şimdi iyileşmek için ne yapması gerektiğine odaklanmalıydı. Yıllar sürecek bir tedavi süreci başlamıştı. Tuvalete bile kendisi gidemiyordu artık. Bu dönemi iyi değerlendirmeliydi. Tedavinin gecikmesi onun iyileşmesini yavaşlatacaktı. Daha yoğun bakımdayken fizik tedavi egzersizlerine başlamıştı. Çocukluğundan ve güçsüzlüğünden dolayı bazen sıkılıp; yapmak istemediği zamanlar oluyordu. O dönem hayatı sadece fizik tedavi olmuştu. İlk başlarda her gün fizyoterapiste gidip, eve geldiğinde de onun verdiği egzersizleri tüm gün tekrarlıyordu. Bir ay gibi kısa süre de yürümeyi başarmıştı. Ama henüz dengesini tam sağlayamıyordu. Başta bu sene okula ara vermeyi düşünürken, yürümeyi başardıktan sonra okula devam etme kararı aldı. Hem okul hem fizik tedavi onu daha da yoruyordu. Biliyordu ki bu geçici… Yorulacaktı ama bir süreliğine... Bu süreçte annesi ve babası da boşanmıştı. Bu durum da onu çok üzmüştü. Ayrıldıktan sonra babasının onunla görüşmemesi, ilgilenmemesi onu çok daha fazla üzmüştü. Aradan yıllar geçti… Eğitim hayatını tamamladı ve sevdiği adamla evlendi…

Evleneli iki yıl olmuştu ki, üç aylık hamileyken bir gün ani bir kanama ile hastaneye gidip düşük yaptığını öğrenmişti. Kayıp…! Evet, birçok insan için kayıp gibi görünüyordu. Ama Ayça; “Her kayıp, kayıp değil.” Dedi içinden geçmişini hatırlayarak. Geçmişte geçirdiği beyin kanaması sonucu felç olduğu için birçok tedavi yöntemini denemiş olmasına rağmen bugün sol elini kullanamıyordu. Herkes gibi rahat yürüyemiyordu… Babası da o dönemde hayatından gitmişti. Biliyordu ki her şey bir süreliğine bizimle. Elini, yürüyüşünü, babasını, bebeğini kaybetmiş görünüyordu… Başkaları bunu kayıp olarak düşünebilirlerdi. Ayça ise kayıp zannettiğimiz şeylerin aslında bizi güçlendirmek için bizden alındıklarını biliyordu . Bu sayede daha güçlü, daha mutlu, daha iyi ilişkiler kurabilen, sabırlı, sorun yaşadığında çözüme odaklanabilen bir insan olmuştu.

 

Onu, bu kayıp zannedilen şeyler bu noktaya getirmişti… Başına gelen şeyleri, olumsuzluk olarak değerlendirmiyordu. Biliyordu ki hayat bizden yanaydı ve her yeni gün bambaşka umutlarla gülümsüyordu... İyi ki nefes alıyorum diye geçirdi içinden, gülümseyerek...

Her insan bu hayatta mutlu ve başarılı olmak ister. 

"Deneyimsel Tasarım Öğretisi" ; insanın amacını amaç edinen bir gerçeklik ilmidir. 

Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

"Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları; insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, en büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu